Albert Schweitzer (1875-1965)

Albert Schweitzer (1875-1965) was een veelzijdig actieve persoon van bijzondere betekenis voor ons algemene welzijn en onze gezondheidszorg. Hij is bovendien een 3-voudig gepromoveerd academicus: als medicus (praktiserend arts), als Lutherse theoloog en als filosoof, tevens was hij schrijver en musicus. Albert Schweitzer werd in 1875 geboren in Kaysersberg, in de noordelijke, toen Duitse Elzas, het tegenwoordige Franse Haut-Rhin-departement.

Albert Schweitzer was een veelzijdig actieve persoon van bijzondere betekenis.

In 1951 ontving hij de prestigieuze Vredesprijs van de Duitse Boekhandel voor zijn protest tegen kernproeven en in 1952 de Nobelprijs voor de Vrede voor zijn filosofie “Eerbied voor al het leven”. Hij is, behalve door zijn medische werk in Afrika, vooral bekend geworden door zijn filosofie over cultuur en ethiek, en als musicus door zijn studies en interpretaties op orgel en piano van de muziek van Johann Sebastian Bach.

Samen met een oudere broer en drie zussen beleefde hij naar eigen zeggen een gelukkige jeugd. Albert Schweitzer was een ziekelijk kind, wat men aan de sterke, gezonde man van later niet zou afzien. Hij was ook, en dat is nog vreemder, laat met lezen en schrijven, en leerde slecht. Hij noemde zich een traag en dromerig kind en dwong zichzelf, toen hij opgroeide, om juist die onderwerpen te leren beheersen die moeilijk voor hem waren, zoals Hebreeuws.

Daarbij werd hij onder andere gemotiveerd door zijn klassenleraar van de derde klas, die hem zelfvertrouwen gaf. Al langer wilde Schweitzer iets doen aan het voor hem onbegrijpelijke gegeven dat hij een gelukkig leven leiden mocht, terwijl er zoveel mensen met leed en zorg kampten. Schweitzer begon in oktober 1905 aan de studie medicijnen. In oktober 1911 volbracht hij zijn medisch staatsexamen. Vanaf 1913 leefde en werkte Albert Schweitzer in Afrika.