Artturi Illmari Virtanen (1895-1973)

De Fins biochemicus Artturi Ilmari Virtanen (1895-1973) werd geboren in Helsinki als zoon van Kaarlo Virtanen en Serafina Isotalo. Hij had zeven broers waarvan er vier reeds in hun kindertijd overleden. Hij studeerde aan het klassiek gymnasium in Viipuri en vervolgens aan de universiteit van Helsinki. Hij promoveerde in 1919 en studeerde aansluitend fysische chemie in Zürich (1920), bacteriologie in Stockholm (1921) en enzymologie (1923-1924) onder Hans von Euler-Chelpin. Virtanen huwde in 1920 de plantkundige Lilja Moisio.

Virtanen huwde in 1920 de plantkundige Lilja Moisio.

Uit het huwelijk werden twee zonen, Kaarlo en Olavi, geboren. Terug in Finland werd hij docent aan de universiteit van Helsinki. In 1931 werd hij hoogleraar in biochemie aan het Finse Instituut van Technologie en aan de Universiteit van Helsinki in 1939. In 1933 kocht hij een boerderij nabij Helsinki waar hij zijn wetenschappelijke resultaten in de praktijk testte.

Hij deed onder meer onderzoek naar gedeeltelijke kunstmatig voer voor runderen, naar stikstof-fixerende bacteriën in wortelvertakkingen en naar verbeterde methoden om boter te conserveren. In 1945 won hij de Nobelprijs voor de Scheikunde voor zijn werk in de agro- en voedingsscheikunde, toegespitst op zijn methode om diervoer te conserveren.

Deze methode, die hij in 1943 publiceerde, betekende een belangrijke verbetering in de kwaliteit van opgeslagen groen voer, wat van groot belang is in lange winters. Het proces omvat het toevoegen van verdund zoutzuur of zwavelzuur aan net opgeslagen graan. Het verhoogde zuurgehalte stopt schadelijke gistingsreacties en is niet schadelijk voor het etende en consumerende dier.