Blindheid in de literatuur

In het boek “Blindheit” zijn teksten verzameld die een beeld geven over de achtergrond van de poëtisering van blindheid in een periode tussen 1750 en 1850. Auteur en tevens redacteur van het boek, Sabine Eickenrodt, beschrijft in haar inleiding hoe zij in dit speciale onderwerp zo geïnteresseerd en geboeid raakte.

Blindheit in Literatur und Ästhetik

Blindheid betekende afhankelijkheid en geen optimale vrijheid in de keuze voor studie en inzet voor de maatschappij en privé. Op de helft van de 18e eeuw gaf Diderot aan filosofen en wetenschappers ruimte om te publiceren over de theologische en antropologische beginselen op het gebied van esthetiek. De bekende Franse auteur, filosoof en kunstcriticus Denis Diderot (1713-1784) was in zijn tijd één van de belangrijkste filosofen van de radicale verlichting in Frankrijk.

Hij was tevens redacteur van de beroemde Encyclopédie en was uitdrukkelijk voor de vrijheid van meningsuiting en godsdienst. De wereld leert Diderot kennen als een lichtzinnig en origineel denker. De blinde Engelse wiskundige Saunderson betoogt dat kennis ontspruit aan zintuigen. In die tijd wordt een suggestie gedaan dat blinden kunnen leren lezen met het gebruik van hun tastzin. Het officiële brailleschrift was er pas in 1829.

De lezer vindt een diversiteit aan onderwerpen over activiteiten van blinde en slechtziende personen uit die periode. De resultaten van literatuurstudies geven onder andere antwoorden op de houding, meningsverschillen en het serieus nemen van slechtziende en blinde personen. Op basis van “heilig verklaarde” teksten van onder andere Gellert, Charlotte von Kalb, Jean Paul, Georg Friedrich Meier, Kleist, Hölderlin, Goethe en Hoffman krijgen de lezers een compleet beeld. Een boek voor liefhebbers van filosofie en theologie.

ISBN 978-3-8260-4138-9, “Blindheit in Literatur und Ästhetik”, Sabine Eickenrodt, (red.), Verlag Königshausen & Neumann, 2012, 280 pagina’s