Charles Scott Sherrington (1857-1952)

De Engelse neurofysioloog Charles Scott Sherrington (1857-1952) ontving in 1932 de Nobelprijs voor Fysiologie of Geneeskunde. Hij deelde de onderscheiding met collega wetenschapper Edgar Douglas Adrian. Zij ontvingen de prijs voor de resultaten van hun onderzoek naar de functie van zenuwcellen. Zij constateerden bovendien dat sterkere stimuli leiden tot een hogere frequentie van zenuwimpulsen.

Charles Sherrington ontving in 1932 de Nobelprijs voor Fysiologie of Geneeskunde.

In het jaar 1878 studeerde Sherrington aan het St Thomas’ Hospital in Ipswich en ontving in 1885 zijn graad in de medicijnen aan de Universiteit van Cambridge. Hij onderzocht in Spanje een uitbraak van cholera. In Berlijn deed hij vervolg onderzoek naar het ontstaan en bestrijden van cholera samen met onder andere Robert Koch.

Voor het fysiologisch en pathologisch onderzoek reisde hij naar Londen en werd hoogleraar aan het King’s College van de Universiteit van Londen van 1891 tot in 1895. Er volgde in 1895 een benoeming tot hoogleraar fysiologie in Liverpool. Sherrington liet zich sterk inspireren door de resultaten van het onderzoek naar de werking van het zenuwstelsel door Santiago Ramón y Cajal en besloot ook het zenuwstelsel te doorgronden en te onderzoeken.

Dankzij het onderzoeksresultaat kon hij aantonen dat zenuwcellen onderling met elkaar verbonden zijn via overdrachtspunten, die hij in zijn rapportage synapsen noemde. In 1913 werd hij hoogleraar in Oxford en bleef in functie tot aan de dag van zijn pensionering.