De Atlantische sprong van Marconi brengt hem succes

Het rijk geïllustreerde boek “Marconi’s Atlantic Leap” bevat een gedetailleerde beschrijving van de draadloze telegrafie overbrugging van de Atlantische Oceaan in 1901. Het was toen een buitengewone prestatie van Guglielmo Marconi. Hij was toen pas 27 jaar. De basis voor dit succes lag bij zijn wetenschappelijke vertrouwen dat draadloze golven de kromming van de aarde zouden volgen, tegen de mening in van veel vooraanstaande wetenschappers.

Marconi’s Atlantic Leap

Men dacht namelijk dat de kromming van de aarde de draagwijdte van radiogolven tot maximaal 300 km zou beperken. Op 12 december 1901 bewees Marconi dat de uitgezonden morsesignalen zich over de Atlantische Oceaan voortplanten, vanaf de locatie Poldhu in Cornwall naar St. John's op Newfoundland over een afstand van circa 3200 kilometer.

Aan het beroemd geworden experiment gingen vele reizen, testen en verbeteringen aan de apparatuur vooraf. Zijn bedrijf “Marconi Company” in Londen startte in 1900 in Poldhu werkzaamheden aan het enorme complex van antenne-installaties en bijbehorende elektrische apparatuur. Marconi volgde alles op de voet en verbleef daarvoor in een hotel in de directe omgeving.

Vele foto’s en tekeningen laten de bouw herbeleven voor de lezers van dit goed gedocumenteerde boek. Zelfs afschriften van de hotelrekening, dagrapporten, bootreizen en technische beschrijvingen zijn in het boek afgedrukt. Een unieke inkijk op het tot stand komen van een communicatie mijlpaal.

ISBN 978-0-95389-670-7, “Marconi’s Atlantic Leap”, Gordon Bussey, Cambridge University Press, 2000, 96 pagina’s.