Ferdinand Augustijn Snellaert (1809-1872)

De Belgisch Nederlandstalige bestuurder, huisarts en schrijver Ferdinand Augustijn Snellaert (1809-1872) was een zoon van Willem Snellaert en Maria Josepha Monteyne. Zijn vader was achtereenvolgens schoenlapper, vishandelaar en bediende bij de ‘Berg van Barmhartigheid’. In de Hollandse tijd behoorde hij tot de orangisten. Vanaf 1822 volbracht hij zijn middelbare studies aan het Theresiaans College in Kortrijk.

Als voormalig orangist werd hij actief in de Vlaamse Beweging.

Toen zijn moeder stierf in 1826 en zijn vader de last van een groot gezin moest dragen vond Snellaert toch een oplossing om verder te studeren. Hij liet zich inschrijven als een ‘onbezoldigd kweekeling’ aan de Universiteit Utrecht (1827-1829), wat hem toeliet, mits het leveren van kleine diensten, gratis te mogen studeren aan de faculteit geneeskunde. Hij werd daarna arts in het Nederlandse leger (1830-1835). Na zijn ontslag vestigde hij zich als huisarts in Gent, studeerde intussen verder en werd in 1837 doctor in de geneeskunde aan de Rijksuniversiteit Gent. Als voormalig orangist werd hij actief in de Vlaamse Beweging.

Hij stichtte de ‘Maetschappy van Vlaemsche Letteroefening, De Tael is gantsch het Volk’ en nam deel aan tal van Vlaamsgezinde initiatieven zoals het ‘Vlaams petionnement’ (1840), het ‘Kunst- en Letterblad’ (1840), de Nederlandse taal- en letterkundige conferenties (vanaf 1849), het Rapport van de ‘Grievencommissie’ (1856-1859) en het ‘Vlaemsch Verbond’ (1861). In het jaar 1847 volgde Snellaert vriend Jan Frans Willems op als lid van de Koninklijke Belgische Academie in Brussel waar hij de Vlaamse zaak verdedigde. In 1849, op de 1e Nederlandse taal- en letterkundige conferentie, hield hij de openingsrede. Zijn overlijden was het gevolg van een trombose. Hij bleef vrijgezel.