Friedrich Karl Rudolf Bergius (1884-1949)

De Duitse scheikundige Friedrich Karl Rudolf Bergius (1884-1949) ontving in 1931 samen met Carl Bosch de Nobelprijs voor de Scheikunde voor de gezamenlijke bijdragen aan de ontdekking en ontwikkeling van chemische hogedrukmethoden. Met zijn zogenoemd Bergiusproces was het mogelijk om een synthetische brandstof uit bruinkool te maken. Bergius is geboren in Breslau.

Met het Bergiusproces maakte hij een synthetische brandstof uit bruinkool.

Zijn studie scheikunde begon hij in 1903 aan de universiteit van Breslau om daarna verder te studeren aan de universiteit van Leipzig. In 1907 promoveerde hij in de scheikunde. Voordat hij in 1909 werd gevraagd om te werken aan de Leibniz-Universiteit Hannover met Max Bodenstein, werkte Bergius een aantal maanden met Fritz Haber en Carl Bosch aan de universiteit van Karlruhe.

In Hannover begon Bergius voor zijn onderzoek een eigen laboratorium. Voor zijn experimenten maakte hij gebruik van de mogelijkheden om met hogedruk- en hogetemperatuurscheikunde om zware oliën en olieresiduen om te zetten in lichtere oliën. Hij verkreeg in 1913 een octrooi op het Bergiusproces om uit koolstof en waterstof synthetische brandstoffen te produceren en werd in 1914 gevraagd om een industriële installatie te bouwen in de fabriek van Theodor Goldschmidt in Rheinau.

Pas in 1919 kon de productie aanvangen. Bergius verkocht in 1926 zijn octrooi aan BASF, waar Carl Bosch werkte. Zijn samenwerking met Carl Bosch leverde hem grote projecten op. In 1946 emigreerde hij naar Argentinië en overleed in 1949 in Buenos Aires.