Hernieuwde belangstelling voor fenomeen stereogram

Het begrip stereogram wordt in de literatuur en in het dagelijks taalgebruik op verschillende manieren gebruikt, verklaard en uitgelegd. Over de eerste bruikbare vorm van een stereogram in de vorm van twee bijna identieke horizontale plaatjes voor het gelijktijdig bekijken met twee ogen werd door de Britse wetenschapper Charles Wheatstone in 1838 gepubliceerd. Hij experimenteerde met een zelfgebouwde stereoscoop en twee bijna identieke plaatjes.

Magical Eye

Via de spiegels en een momentje geduld, kregen de kijkers de illusie van een driedimensionale voorstelling te zien. Door David Brewster werden de spiegels vervangen door lenzen te monteren om het diepte-effect te realiseren. Daarna volgden verschillende verbeteringen en variaties in zogenoemde stereoscopische kijkers. Een echte doorbraak van het stereogram vond plaats in 1959 met de presentatie van het random dot stereogram door Bela Julesz, dat hij ontwierp met een computer.

Ontwerpers als Masayuki Ito, Christopher Tyler, Alfons Schilling en vele anderen presenteerden steeds weer nieuwe variaties op het stereogram. Meer en meer computerprogramma’s gaven ook meerdere ontwerpers toegang tot het realiseren van eigen ontwerpen. In de 90-jaren ontstonden de commerciële begrippen Magic Eyes en Magical Eyes. Een enorm aantal boeken met stereogrammen kwam op de markt en ging ras over de toonbank. Rond de eeuwwisseling werd het duidelijk minder. Er is inmiddels een hernieuwde belangstelling voor het fenomeen en spel met magic eye.

ISBN 978-4-7966-7968-8, “Magical Eye”, TJ Mook Publishing, 2014, 48 pagina’s, Japanse uitgave.