Het constructief illusionisme van Jos de Mey is pure kunst

De Belgische kunstschilder Jos de Mey (1928-2007) begon pas rond zijn veertigste jaar zijn eerste doeken te schilderen. Sterk geïnspireerd door wiskundige vormen en sculpturen werd Jos de Mey snel verliefd op een kunstvorm waarin het onmogelijke mogelijk wordt gemaakt. Zijn vaak bizarre illusionistische constructies hebben een hoge uitstralingskracht naar architecten vanwege het valse perspectief, de futuristische vormen en doorkijkjes en naar kunstkenners en kunstliefhebbers door de karakteristieke combinaties met bekende iconen van andere kunstenaars.

Jos de Mey. Aussichtsreich

Vooral de groot formaat schilderijen zorgen daardoor voor een boeiend kijkspectakel. De basis voor de meeste werken is gelegd door een ruimtelijk-geometrische abstractie in veelal een realistische scène uit zijn geliefde Vlaamse landschap. “Architectuur en natuur zijn in mijn schilderwerk behandeld omwille van hun materie, hun structuur, omwille van de lichtinval en om hun ruimtelijk zijn. Het geheel gehoorzaamt aan de wetten van het stilleven, niet in de betekenis van ‘nature morte’ maar wel degelijk als ‘stil-leven’. Het blijft echter onvermijdelijk dat slechts een kleine groep van onbevooroordeelde begenadigden het begrijpen van de ware symboliek der thema’s gegund is …”, aldus Jos de Mey in een toelichting op zijn werk.

De meeste schilderwerken in zijn omvangrijke oeuvre bevatten constructies die in werkelijkheid alleen door hem op het schildersdoek kunnen ontstaan. Elk werk is vooraf ontworpen op papier van zijn schetsboek. Dan volgt meestal al een grove inkleuring om dan vervolgens als schilderij vervaardigd te worden. Ieder werk is zéér nauwkeurig opgebouwd met als eindresultaat een natuurgetrouwe weergave van een schijnbare werkelijkheid. Op enkele werken van Jos de Mey wordt niet het principe van onmogelijke figuren gebruikt, zoals in bovenstaand schilderij. De compositie vertoont 2 figuren ontleend aan de Boerendans van Pieter Bruegel de Oude.

Magritte en Ensor in Bruegeltravestie hebben de Sirène een poets gebakken, Jos de Mey, 40 x 30 cm, 1985, acryl op linnen gemaroufleerd op karton.

Het hoofd van de mannenfiguur is vervangen door een Magritte-achtig type. Het hoofd van de vrouwenfiguur is vervangen door een zelfportret van James Ensor dat op zijn beurt gemaakt werd naar een zelfportret van Pieter Pauwel Rubens. De Sirène met onderlijf van een vrouw en bovenlijf van een vis is ontleend aan een compositie van Magritte. Het geheel verwijst naar de geliefde van Ensor (een Xantippeachtig persoon) die de bijnaam “La Sirène” droeg … Het werk werd door Jos Mey in zijn artelier vervaardigd in een periode van 12 tot en met 30 januari 1985.

Er zijn meerdere boeken, brochures en catalogi over het leven en werk van Jos de Mey verschenen. De actuele publicaties zijn in nevenstaand overzicht afgebeeld. Alle getoonde uitgaven zijn leverbaar via de onlineshop van Optische Fenomenen.