James Prescott Joule (1818-1889)

James Prescott Joule (1818-1889) was een Engelse natuurkundige en de zoon van de bierbrouwer Jerry Joule (1794-1858). Hij kreeg in eerste instantie thuis les, tot hij in 1834, op vijftienjarige leeftijd, samen met zijn broer Benjamin op het instituut Manchester Literary and Philosophical Society werden onderwezen in rekenen en in de meetkunde door John Dalton. Na 2 jaar moest deze het onderwijs opgeven, toen hij werd getroffen door een beroerte.

James Joule was natuurkundige en zoon van bierbrouwer Jerry Joule.

Zijn taak werd overgenomen door scheikundige William Henry en de ingenieurs Peter Ewart en Eaton Hodgkinson. Vervolgens werd Joule onderwezen door John Davies, de uitvinder van de elektromagneet. Joule was gefascineerd door elektriciteit en deed meerdere experimenten samen met zijn vader. Het bedienend personeel kreeg af en toe elektrische schokken toegediend. Na zijn opleiding kreeg Joule een leidende functie toebedeeld binnen de brouwerij en zou er actief zijn tot de verkoop ervan in 1854.

Hij beoefende wetenschap als een liefhebberij en onderzocht tevens de mogelijkheid om de stoommachines van de brouwerij te vervangen door elektrische apparaten. In 1838 publiceerde hij zijn eerste artikelen op elektrisch gebied in de publicatie ‘Annals of Electricity’, het wetenschappelijk tijdschrift dat inmiddels bestond en bestierd werd door de collega van John Davis, William Sturgeon. Joule ontdekte in 1840 de naar hem vernoemde ‘Wet van Joule’ in relatie tot de warmteopwekking in een elektrische weerstand.

Tot zijn teleurstelling was de Royal Society, hét wetenschappelijk instituut van die tijd, niet onder de indruk. Hij werd beschouwd als een provinciale dilettant. Na de verhuizing van Sturgeon naar Manchester vormde hij samen met Joule het middelpunt van een intellectuele kring. Ze deelden onder meer de mening dat theologie en wetenschap samen kunnen en moeten gaan. James Joule ging college geven op de Royal Victoria Gallery of Practical Science van William Sturgeon.