Julius Robert Oppenheimer (1904-1967)

De Amerikaans natuurkundige J. Robert Oppenheimer (1904-1967) is vooral als wetenschappelijk directeur van het Manhattenproject, toen al in handen van het Amerikaanse leger, bekend geworden. De eerste kernwapens werden binnen dit project ontwikkeld, vervaardigd en beproefd. De medewerkers binnen het Manhattan-project waren gestationeerd in het gebouwencomplex van het Los Alamos National Laboratory in New Mexico. Oppenheimer wordt vaak genoemd als de “vader van de atoombom”.

Oppenheimer wordt vaak genoemd als de “vader van de atoombom”.

Zoals meerdere nationaal en internationaal werkende wetenschappers, die toen aan de basis stonden van het onderzoek en ontwikkeling van kernenergie, zette hij zich na het zien van de gevolgen van de inzet ervan, voor internationaal toezicht op het gebruik van kernenergie. Ook zette hij zich in om de internationale kernwapenwedloop te voorkomen, maar zijn inzet bleef overigens zonder succes.

Door zijn ferme uitspraken om de ‘nieuwe’ gedachten de juiste richting te geven, kwam hij in discrediet en werden hem na afloop van een gepolitiseerde hoorzitting in 1954, gekregen privileges ontnomen. Tien jaar later kreeg hij van president Lyndon B. Johnson door het toekennen van de Enrico Fermiprijs een vorm van eerherstel. De vader van Robert Oppenheimer stamt uit Duitsland en vestigde zich in 1888 in de VS. In zijn vooropleiding kreeg hij les in wiskunde en natuurwetenschappen.

Zijn wetenschappelijke opleiding startte hij in 1922 aan de Harvard-Universiteit met het hoofdvak scheikunde. In het 3e studiejaar ging hij zich interesseren voor natuurkunde en kreeg advies om in Europa theoretische natuurkunde te doen. Na een periode als promovendus aan het Cavendish in Cambridge, verliet hij het Cavendish in 1926 en ging bij Max Born in Göttingen werken. Zijn verdere werkzaamheden verliepen succesvol. Hij was een briljante wetenschapper.