Linus Carl Pauling (1901-1994)

In 1954 ontving de Amerikaanse scheikundige Linus Carl Pauling (1901-1994) de Nobelprijs voor de Scheikunde voor de resultaten van zijn onderzoek naar het ontstaan en de aard van chemische bindingen. Pauling was tevens biochemicus en fysisch chemicus. Hij onderzocht onder andere de structuur van gecompliceerde verbindingen, zoals die van eiwitten. Linus Pauling ontving in 1962 nog een Nobelprijs, namelijk die van de Nobelprijs voor de Vrede.

Linus Pauling ontving de Nobelprijs voor de Scheikunde.

Deze prijs verdiende hij onder andere voor zijn strijd tegen de bovengrondse proeven met de atoombom. Al op 12-jarige leeftijd voerde hij proefjes uit met chemicaliën in het familiehuis en las veel boeken over mineralogie en natuur- en scheikunde. De middelbare school verliet hij zonder getuigschrift. Het lukte hem toch om te kunnen studeren op het Oregon Agricultural College. Hij studeerde scheikunde. In 1922 ging zijn studie verder aan het California Institute of Technology (ook wel Caltech genoemd).

In 1925 beëindigde hij daar cum laude de studie in de scheikunde. Een toekenning van een studiebeurs gaf Pauling de gelegenheid om in 1926 voor een periode van anderhalf jaar in Europa het vak van de kwamtummechanica te bestuderen. Hij maakte daarbij kennis met beroemde wetenschappers en bevond zich als enige chemicus in een gezelschap van theoretische natuurkundigen. Door zijn aanvullende studie kon hij diverse vraagstukken over chemische verbindingen met succes oplossen. In 1927 keerde hij terug.