Peter Josephus Wilhelmus Debije (1884-1966)

De Nederlandse natuurkundige en theoretisch scheikundige Peter Josephus Wilhelmus Debije (1884-1966) ontving in 1936 de Nobelprijs voor de Scheikunde. Na de lagere school leerde hij op de HBS in zijn geboortestad Maastricht en ging in 1901 elektrotechniek studeren aan de RWTH in het Duitse Aken. In 1905 studeerde hij af en publiceerde in 1907 zijn eerste artikel met een onderwerp uit de elektrotechniek. In 1906 werd hij op de Ludwig-Maximiliaan-Universiteit in München assistent van hoogleraar Arnold Sommerfeld.

Peter Debije ontving in 1936 de Nobelprijs voor de Scheikunde.

Hij promoveerde met een proefschrift over stralingsdruk in het jaar 1908. Twee jaar daarna gaf hij een inhoudelijke verklaring voor de beschrijving van de bekende Wet van Planck. Vanaf 1910 werd Peter Debije (in het Amerikaans Peter Debye) privaatdocent in München en kreeg in 1911 de door Albert Einstein verlaten hoogleraarstoel aan de Universiteit Zürich. Al snel volgden er meerdere verhuizingen naar diverse woon- en werklocaties.

In 1936 werd zijn academische loopbaan en de succesvolle bijdragen aan de wetenschap beloond met een Nobelprijs. De prijs ontving hij voor de resultaten van onderzoek naar dipoolmomenten en de diffractie van röntgenstralen en elektronen in gassen. Door organisatorische en politieke problemen, ontstaan in 1938, stapte Debije in het jaar 1940 op de boot naar de VS en werd in 1946 Amerikaans staatsburger.