Stereogrammen prikkelen onze visuele waarnemingen

Onlangs vonden wij in onze verzameling van boeken, tijdschriften en brochures het katern “De meetkunde van 3D-kunst”. Dit leerzame drukwerkje verscheen in het jaar 1996 als bijlage bij de Nieuwe Wiskrant, een toenmalige uitgave van Freudenthal Instituut in Utrecht. In de 90-er jaren van de vorige eeuw begon een hype met driedimensionale afbeeldingen in de vorm van stereogrammen.

De meetkunde van 3D-kunst

Een veelheid aan boeken en tijdschriften luidde een tijdsperiode in, waarin nagenoeg elke volwassen persoon op één of andere wijze werd geconfronteerd met zo’n bont gekleurde afbeelding waarin nauwelijks een volledige afbeelding kan worden waargenomen. Op z’n hoogst kan men een aantal reeksen op elkaar lijkende tekeningen of fotofragmenten vaststellen.

Een schijnbaar ongeordend en herhaald patroon van figuren, vlakverdelingen en symbolen is zichtbaar. Maar de werkelijkheid en de bedoeling ervan is de productie van een autostereogram, dat veelal een random-dot-stereogram wordt genoemd, naar een oorspronkelijk ontwerp van Belá Julesz.

Door het gebruik van een speciale stereoscopische kijktechniek en een beetje geduld is een driedimensionale afbeelding waar te nemen in het oppervlak van het plaatje. Aan de hand van de stap-voor-stap instructies en bijbehorende verklaringen en uitleg is het eenvoudig mogelijk om al snel aan de slag te gaan met het zelf ontwerpen van leuke en verrassende stereogrammen. Het katern bevat na een maatgerichte instructie elf opdrachten om succesvol stereogrammen te realiseren.

“De meetkunde van 3D-kunst”, Mike en Tonnie Staring, Freudenthal Instituut, 1996, 11 pagina’s, brochure bij Nieuwe Wiskrant van oktober 1996.