Van een onschatbare waarde voor liefhebbers van illusies (16b)

Dit tweede blindenschrift werd in het midden van de negentiende eeuw uitgevonden door William Moon uit Brighton (UK) en draagt zijn naam. Het beginsel van dit zogenoemde Moonschrift is, dat de reliefs, die de blinde voelt, lijken op de letters die zienden waarnemen. De A is bijvoorbeeld een omgekeerde V: het dwarsstreepje liet Moon weg.

Zien: verstaan en verklaren van de visuele waarneming

Meerdere voor ons gewone letters zien er in het Moonschrift anders uit. Het brailleschrift heeft geen gelijkenis met de gewone letters van het alfabet. In het algemeen wordt het brailleschrift geleerd door blinde personen. In bepaalde situaties wijkt men van de regel af bij het leren lezen door bejaarden die blind zijn geworden. Zij zijn in het algemeen niet in staat om een nieuw afwijkend schrift aan te leren.

Zij krijgen dan les in het herkennen van de tekens van het Moonschrift. Ervaringen door deze introducties van het Moonschrift hebben geleerd dat blinden na een bepaalde tijd aangeven “pijn in de ogen” te voelen. De auteur geeft verslag van meerdere opgebouwde ervaringen bij het begeleiden van ouderen en gaat daarna in op betekenissen en verschillen tussen verstaan en verklaren van het verschijnsel van “pijn in de ogen”.

Baanbrekende werkzaamheden van Descartes en Vesalius hebben de auteur van Zien geïnspireerd.

Ook geeft de auteur meerdere praktijksituaties in relatie tot de begrippen verstaan en verklaren en geeft zelfs een beeld van de meningen van beroemde filosofen en andere wetenschappers. Uiteindelijk krijgt de lezer informatie over de cartesiaanse verklaring van de visuele waarneming. In zijn verhandeling “Les passions de l’âme” (1649) beschrijft Descartes de waarneming. (Wordt vervolgd).

ISBN 90-266-0023-2, “Zien”, J.H. van den Berg, Uitgeverij G.F. Callenbach, 1972, 55 pagina’s.