Van een onschatbare waarde voor liefhebbers van illusies (35b)

Het stoffige systeem ‘Paravision’, Paramount’s hoopvolle proces voor 3D-films, werd afgestoft en ingezet voor het realiseren van stereoscopische filmbeelden. Bijna op dezelfde dag van de keuze voor de stap naar de 3D-film, maar dan wel honderd jaar daarvoor presenteerde Sir Charles Wheatstone een stereoscopische filmkijkkast, dat met papieren fotostrips werkt.

De geschiedenis van de 3-D-film

De auteur geeft in zijn inleiding een beeld van historische gebeurtenissen, feiten en wetenswaardigheden in de ontwikkelingen van het opnemen en weergeven van bewegende beelden, met extra aandacht voor de 3D-bioscoopfilm. Zelfs aan het eind van de 19e eeuw was er al een enorme ontwikkeling rondom het produceren en projecteren van driedimensionale foto’s en films op gang gekomen en was er een hoeveelheid van ruim 200 internationale patenten voor gebruik beschikbaar.

Een afbeelding in anaglyfentechniek uit het boek. De lezers tip “een halve minuut na het opzetten van de 3D-bril” wordt op een volgende pagina vervolgd met “verschijnt het plaatje in diepte”.

Niet alle patenten werden volop toegepast. Aan het begin van de 20e eeuw werden projecties op een bijzondere wijze gerealiseerd. Het projectiescherm werd namelijk aan de achterzijde met 3D-beelden op een korte afstand bestraald. Daarmee werden de beelden zeer helder, zelfs wanneer de toeschouwersruimte matig werd verduisterd. Aan het begin van de twintiger jaren bereikte de 3D-film in de USA een korte en tevens hevige groei. (Wordt vervolgd).

”Der 3-D-Film”, Peter A. Hagermann, Verlag Monika Nüchtern, 1980, 142 pagina’s en rood-groen-anaglyfenbril.